Հաշվի առնելով նախկին փորձը բեմադրությունների ասպարեզում, գյուղական ճամբարի ընթացքում կիրականացվի դերասանի վարպետության դասեր, և ընդգրկելով Հերհերի և Հյուսիսային դպրոցի սովորողներին կբեմադրվի ներկայացում։ Ներկայացման կազմակերպիչներ Արման Խլղաթյան-հեղինակ, կազմակերպիչ Ֆլորա Դավթյան- պատասխանատու Իրականացման ընթացքը
ա. Սցենարի ստեղծում, խմբագրում բ. Բազմաթիվ քննարկումներ գ. Փորձրի իրականացում (ամեն օր) դ. Հյուրերի հրավիրում ե. ձայնագրությունների իրականացում զ. վիզուալ ձևավորման պատրաստում է. Երաժշտության ապահովում ը. Բեմի ձևավորում (Հերհերի դպրոցի դահլիճ) թ. Ներկայացման բեմադրում ժ. Ներկայացման տեսանկարահանում
Համո Բեկնազարյանը ծնվել է 1892 թվականի մայիսի 19 ին։ Սովորել է Երևանի, ապա՝ Տաշքենդի գիմնազիաներում, 1918 թվականին ավարտել է Մոսկվայի առևտրի ինստիտուտը։ Երիտասարդ տարիներին եղել է պրոֆեսիոնալ ըմբշամարտիկ։ Մարոնի կեղծանունով ելույթներ է ունեցել կրկեսում, մասնակցել միջազգային մրցումների։
1915 թվականից Համո Բեկ կեղծանունով նկարահանվել է Յարոսլավլի, Մոսկվայի կինոստուդիաներում։ Խաղացել է շուրջ 100 դեր։ 1921 թվականից եղել է Վրաստանի լուսժողկոմատի կինոբաժանմունքի վարիչ, ապա՝ կինոստուդիայի տնօրեն և գեղարվեստական ղեկավար, որտեղ նկարահանել է «Կորսված գանձեր» (1924), «Նաթելլա» (1925) կինոնկարները, որոնք աչքի են ընկնում դինամիկ մոնտաժով, արևելյան էկզոտիկ երանգավորումով։
1925 թվականին հրավիրվել է Երևան Դանիել Դզնունու կողմից և ձեռնամուխ եղել հայկական կինոյի ստեղծմանը։ Նույն թվականին Բեկնազարյանը նկարահանել է «Նամուս» գեղարվեստական ֆիլմը, 1926 թվականին՝ հայկական առաջին կինոկատակերգությունը՝ «Շոր և Շորշորը»։ Կինոյի համր շրջանի լավագույն գործերից են նաև նրա «Զարե» (1926 թ.), «Խասփուշ» (1927 թ.), «Տունը հրաբխի վրա» (1928 թ.) և այլ կինոնկարներ, որոնք խոշոր ներդրում են կինոարվեստի պատմության մեջ։ Բեկնազարյանը, համադրելով հայ դերասանական դպրոցի և գրականության բնորոշ առանձնահատկությունները, սկզբնավորել է կինեմատոգրաֆիայի ազգային ոճը։ Այդ սկզբունքը կինոռեժիսորը զարգացրել է իր հնչուն կինոնկարներում. դրանցից առաջինը «Պեպո» (1935 թ.) ֆիլմն էր, որը թեմայի խորությամբ, վառ արտահայտչականությամբ և կինոպատումի հզոր ոճով երևույթ էր նաև համաշխարհային կինոարվեստում։ Նրա «Զանգեզուր» (1938 թ.), «Դավիթ Բեկ» (1944 թ.) ֆիլմերը նվիրված են հայ ժողովրդի պատմությանը։
Բեկնազարյանը նկարահանել է նաև փաստավավերագրական ֆիլմեր՝ «Երկրաշարժ Լենինականում» (1926 թ.), «Երկիր Նաիրի» (1930 թ.) և այլն։ «Երկրորդ քարավան» ֆիլմը, որն ամենայն հավանականությամբ դառնալու էր նրա կարիերայի ամենահաջողված ֆիլմը, մնում է անավարտ, քանի որ նկարահանումները կեսից արգելվում են, իսկ նախագիծը՝ փակվում։ Բեկնազարյանը խոր ցավով և կսկիծով լքում է «Հայֆիլմ» կինոստուդիան ու Հայաստանը և սկսում է ֆիլմեր նկարահանել միջինասիական հանրապետություններում (Ադրբեջանում՝ «Սաբուհի», 1941 թվական, Ուզբեկստանում՝ «Բնակարանամուտի խնջույք», 1954 թվական, Տաջիկստանում՝ «Նասրեդդինը Խոջենթում», 1959 թվական, կինոռեժիսոր Էրազմ Քարամյանի հետ)։
Համո Բեկնազարյանը մահացել է 1965 թվականի ապրիլի 27-ին։ Թաղված է Մոսկվայի հայկական գերեզմանատանը՝ կնոջ՝ Սոֆյա Վոլխովսկայա-Բեկ-Նազարովայի շիրիմի մոտ։
Նա իր ազգային ինքնատիպ արվեստով մեծապես նպաստել է հայ կինոյի զարգացմանը։
Համո Բեկնազարյանը մահացել է 1965 թվականի ապրիլի 27-ին։ Թաղված է Մոսկվայի հայկական գերեզմանատանը՝ կնոջ՝ Սոֆյա Վոլխովսկայա-Բեկ-Նազարովայի շիրիմի մոտ։
Նա իր ազգային ինքնատիպ արվեստով մեծապես նպաստել է հայ կինոյի զարգացմանը։
Բեկնազարյանի կյանքին և ստեղծագործությանն անդրադարձել են հայ և օտարազգի բազմաթիվ կինոգետներ։
Բեկնազարյանը հեղինակ է «Հուշեր դերասանի և կինոռեժիսորի» (1965 թվական՝ ռուսերեն, 1968 թվական՝ հայերեն) գրքի։
Բեկնազարյանի անունով է կոչվել Հայֆիլմ կինոստուդիան։
ընտրում են Տրիստանին՝ Թեոդորոյի ծառային: Իմանալով այս ամենը՝ Թեոդորոն որոշում է մեկնել Իսպանիա: Կոմսուհին հավանություն է տալիս այդ որոշմանը՝ անիծելով իր բախտը: Ստեղծված իրադրությունից ելքը գտնում է Տրիստանը: Իմանալով, որ Նեապոլի նշանավոր մարդկանցից մեկի՝ կոմս Լուդովիկոյի որդին՝ Թեոդորոն, քսան տարի առաջ կորել է ծովում՝ խորամանկ ծառան որոշում է իր տիրոջը ներկայացնել որպես կոմսի կորած որդի: Հույն վաճառականի շորեր հագած այցելում է ծեր Լուդովիկոյին և երջանկացնում նրան: Ծերուկը շտապում է Դիանայի դղյակ, որտեղ գրկում է իր «որդուն»: Դիանան իսկույն բոլորին հայտարարում է իր սիրո մասին: Թեոդորոն խոստովանում է Դիանային, որ իր տիտղոսով պարտական է Տրիստանի մեքենայություններին, սակայն Դիանան ամուր է իր որոշման մեջ: Լուդովիկոն երջանիկ է. գտել է ոչ միայն որդի, այլև դուստր: Մարսելլան ստանալով հարուստ օժիտ՝ ամուսնանում է Ֆաբիոյի հետ: Տրիստանին Դիանան խոստանում է իր ընկերությունը և հովանավորությունը, եթե սա գաղտնի պահի Թեոդորոյի բարձրացման ճշմարիտ պատճառները, ինչպես նաև խոստանում է, որ այլևս երբեք չի լինի պարտիզպանի շուն:
1958 թվականին ավարտել է Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտը։ 1958-1961 թվականներին՝ Կապանի, 1971-1977 թվականներին` Գյումրիի, 1977-1983 թվականներին` Երևանի դրամատիկական թատրոնի, 1961-1971 թվականներին և 1983-1993 թվականներին` Երևանի Սունդուկյանի անվան, 1993 թվականից` Համազգային թատրոնների դերասանուհի[2]։ 1995 թվականից բնակվել է ԱՄՆ-ի Լոս Անջելես քաղաքում, որտեղ մահացել է։ Թաղված է Երևանի քաղաքային պանթեոնում։
2007 թվականին արժանացել էր ՀՀ ժողովրդական արտիստի կոչմանը, իսկ հաջորդ տարի՝ «Հատուկ մրցանակի»՝ «Արտավազդ» թատերական ամենամյա փառատոնի ժամանակ։ Ստացել է ՀՀ Պետական մրցանակ, իսկ հայ եկեղեցու կողմից՝ «Սուրբ Սահակ-Սուրբ Մեսրոպ» բարձրագույն մեդալ։
Գալյա Նովենցի դերակատարումներին բնորոշ են վառ նկարագիրը, հոգեբանական հավաստի վերլուծությունը։
գլուխներում հայտնվելը այնպիսի կերպարների, ինչպիսին Ալոիզին Մոգարիչն է, որի պախարակման պատճառով Վարպետը ձերբակալվել է. Բարոն Մեյգելը, ով որպես տեղեկատու ծառայում էր, անխոհեմություն ունեցավ՝ սկսելու անձամբ լրտեսել Վոլանդին։
Այս դերասանները, անկասկած, Կիրիաթցի Հուդայի չար ավանդույթի ժառանգներն ու շարունակողներն են: Այո, և այնպիսի էպիզոդիկ կերպարներ, ինչպիսիք են Աննուշկան կամ Նիկանոր Բոսոգոյի հարեւան Տիմոթի Կվաստովը, նույնպես արթնացնում են Հուդայի կերպարը։
Անկասկած, պետք է նշել նաև այն տեղը, որտեղ ծավալվում է վեպի «բիբլիական» գլուխների գործողությունը։ Երշալայմ քաղաքը, որի նախատիպը, իհարկե, մեր դարաշրջանի սկզբում Երուսաղեմն էր, խորհրդավոր է, մռայլ ու չարագուշակ։ Ամբոխը ուրախանում է Զատկի տոնով, բայց ոչ ոք, բացի երկու հոգուց (Լևի Մատթեոս և Պոնտացի Պիղատոս), չի կարեկցում հանցագործների հետ անմեղ մահապատժի ենթարկված Յեշուա Հա-Նոցրիի ճակատագրին։ Երշալայիմի բնակիչները դեռ կույր են։
Երշալայիմի կերպարը համեմատելի է երեսունականների Մոսկվայի կերպարի հետ։ Երկու քաղաքներն էլ իրենց դարաշրջանի մետրոպոլիան են՝ «մարդկանց ծովը»։ Պատահական չէ, որ Վոլանդը բեմադրություն է կազմակերպում մոսկվացիներին «զանգվածի մեջ» նայելու համար, ինչպես, ըստ երևույթին, նա մի անգամ նայել է Երշալայիմի բնակիչներին։
Այո՛, ամբոխի մեջ դեռ փայլում են դահիճների, լրտեսների, դատախազների դեմքերը, որոնք չգիտեն խղճահարություն և զղջում։ Բայց միևնույն ժամանակ մոսկովյան հասարակությունը դեռ խնդրում է խնայել նյարդայնացնող զվարճացնող Բենգալսկուն, ով հենց (ի դեպ, նույն հասարակության դատավճռով) Բեհեմոթն ու Կորովևը պոկել են նրա գլուխը։ «Մարդիկ նման են մարդկանց», — խոստովանում է Վոլանդը, և ողորմությունը երբեմն թակում է նրանց սրտերը… Եվ եթե այդպես է, ապա հույսի շողը դեռ չի մարել:
Իհարկե, Բուլգակովի վեպի տեքստը շատ է տարբերվում կանոնական ավետարանի պատմությունից։ Հիսուսի, Մատթեոսի, Պիղատոսի, Հուդայի կերպարներին տրվել են բազմաթիվ նոր առանձնահատկություններ։ Բայց, կարծում եմ, քրիստոնեության մեծ գաղափարը դրանից չտուժեց, այլ նույնիսկ հարստացավ, քանի որ մեծ արվեստագետն իրավունք ունի հավերժական սյուժեի իր մեկնաբանության:
Այդտեղ` ապագայում, յուսամ արդէն անկախ պետութիւն ունէք եւ իրագործել էք մեր դարաւոր երազանքը:
Եթէ այո՛, ապա դուք հիմա ապրում եք ինչ-որ մէկի իրագործուած երազանքի մէջ: Միլիոնների երազանքի մէջ: Յուսամ` գիտակցում էք ձեզ բաժին հասած բախտի զօրութիւնը:
Կ’ուզենայի իմանալ` ինչպիսին է այդ երազանքն իրականում, բայց քանի որ չեմ կարող աչքովս տեսնել, թոյլ տուէք խօսքս յղել այս նամակով եւ եթէ կարդաք այս տողերը, ես կը դառնամ ձեր ներկայի եւ իմ ապագայի մի մասնիկը:
Երբ գնացի Պերլինի քոնկրէս` մեր ժողովրդի իրաւունքները բարձրաձայնելու համայն աշխարհով, միայն այդժամ հասկացայ որ նախ եւ առաջ պէտք է ունենալ իրաւունք ունենալու իրաւունք: Այդ իրաւունքը նուաճում են զէնքով:
Երեւի լսել էք երկաթէ շերեփի մասին: Եւրոպական քաղաքակիրթ ազգերը, որոնք մեզ թւում էին օրինապաշտ եւ արդար, խղճահարութիւնից բացի ոչինչ մեզ չտուեցին:
Ռուսաստանը որ թւում էր` մեր ժողովրդի մեծ բարեկամն է, իր շահերից բացի ոչինչ չէր տեսնում եւ չէր լսում:
Հայ ժողովուրդը կարծես ձմռան սառնամանիքին դրսում յայտնուած անօթի երեխայ լինէր, որի առջեւ բոլորը փակեցին իրենց տան դռները:
Հայ ժողովուրդը անտէր էր, բայց ամէնից կարեւորը որ ես հասկացայ՝ այն էր, որ մենք տէրեր չպէտք է փնտռենք դրսում:
Այդտեղ` ապագայում, վստահ եմ` դուք չէք փնտռում օտար տէրերի եւ ձեր յոյսը չէք կապում ոչ եւրոպացիների, ոչ ռուսների եւ ոչ էլ մէկ այլ պետութեան հետ:
Եթէ ունէք անկախ պետութիւն, ապա ձեր միակ տէրը պէտք է լինի ձեր իսկ կառավարութիւնը: Յուսամ որ կառավարութիւնը ձեզ անտէր չի թողնում, իսկ եթէ անտէր է թողնում` ի՞նչ իմաստ ունի ձեր անկախութիւնը:
Ժողովրդի ամենամեծ դժբախտութիւնն այն է որ իր միջից դուրս եկած ղեկավարներն իր հետ վարւում են նոյնկերպ, ինչպէս օտարները:
Մենք դարեր շարունակ ապրեցինք օտարի լծի տակ. մեզ հետ վարուեցին դաժանօրէն և անարդար։
Մենք փնտռեցինք արդարութիւն եւ չգտանք:
Եթէ ունէք անկախ պետութիւն, յուսով եմ` այդտեղ արդարութիւն կայ:
Թուրքը հայի հետ շատ անարդար վարուեց: Հայը հայի հետ մի՞թէ կարող է նոյնկերպ վարուել:
Այստեղ` անցեալում, մեր ժողովրդի ամենամեծ ողբերգութիւններից մէկն իր տգիտութիւնն է: Անկիրթ ժողովուրդն ինչպէ՞ս կարող է իր տեղը գտնել այս խորամանկ աշխարհում:
Թուրքիոյ իշխանութիւնները դա թոյլ չեն տալիս, քանզի մեր ժողովրդի կրթութեան մէջ իրենց վտանգն են տեսնում.
Որքան մեծ է ժողովրդի կրթութիւնը, այնքան զուսպ կը լինի իշխանութիւնը.
Ես իմ ողջ կեանքը նուիրեցի հայկական գաւառներում լուսաւորութիւն տարածելուն, բայց միայնակ՝ շատ բան չկարողացայ անել:
Եթէ դուք պետութիւն ունէք, կրթէ՛ք մեր ժողովրդին, լուսաւորութիւն տարածէ՛ք գաւառներում:
Անկիրթ ժողովուրդն անկիրթ տէրերի կ’ընտրի, որոնք կը հարստահարեն իրեն եւ մի օր ստիպուած` անկիրթ ժողովուրդն օտար տէրերի կ’ընտրի:
Այնժամ, երբ հասարակ ժողովուրդը գաւառներում կը տքնի կացութեան ծանր բեռի տակ, մեծահարուստ հայերը Պոլսոյ կ’ապրեն ցոփ խրախճանքի մէջ: Նրանք անտարբեր են ժողովրդի դրութեան` կարծես օտար լինեն: Թուրքիոյ իշխանութիւննները նրանց հետ նոյնիսկ կը դաշնակցեն, որ ժողովրդին հնազանդ պահեն:
Յուսամ` ձեր պետութեան մէջ մեծահարուստներն այդպէս անբարտաւան չեն եւ չեն դաշնակցի վատ իշխանութեան հետ` ընդդէմ ժողովրդի:
1876-ին, երբ օսմանեան սահմանադրութիւնն ընդունուեց, մեզանում փրկութեան յոյս արթնացաւ: Կարծեցինք որ հինգ հարիւր տարեկան Թուրքիոյ պառաւած եւ ամուլ մայրը երկնելով, հին աշխարհի համար նոր` մանուկ սահմանադրութիւն կը ծնէր, բայց մեր յոյսերը չարդարացան եւ ժամանակը ցոյց տուեց որ դրանք թղթին գրուած գեղեցիկ տառեր էին, իսկ ժողովուրդը շարունակեց տառապել:
Այդտեղ` ապագայում, գուցէ դուք էլ գեղեցիկ սահմանադրութիւն եւ օրէնքներ ունէք: Ես կը փափաքիմ որ ձեր օրէնքները թղթի վրայ չեն մնում, ինչպէս օսմանեան սահմանադրութիւնը:
Եւ վերջում կ’ուզենամ պատգամել. ունեցէ՛ք այնպիսի դեսպաններ, ովքեր պատշաճօրէն կը բարձրաձայնեն ժողովրդի պահանջները համայն աշխարհին եւ հոգեւորականն իր հօտը թողած չի զբաղուի դիւանագիտութեամբ:
Ունեցէ՛ք ղեկավարներ, որոնք կը սիրեն ժողովրդին, զի հայ ժողովուրդը շատ է տառապել օտար ղեկավարների ատելութիւնից: Եւ երբեք մի՛ փնտռէք օտար տէրերի:
Եւ եթէ այդտեղ` ապագայում, անկախ պետութիւն ունէք, ամէն բան արէ՛ք որ այլեւս երբեք, երբեք չկորցնէք ձեր անկախութիւնը:
Մկրտիչ Ա Վանեցի (Խրիմեան Հայրիկ, ապրիլի 4, 1820, Վան, Վանի էյալեթ, Օսմանյան կայսրություն — հոկտեմբերի 29, 1907, Վաղարշապատ, Երևանի նահանգ, Կովկասի փոխարքայություն, Ռուսական կայսրություն), հայ եկեղեցու 125-րդ կաթողիկոսը, հասարակական-քաղաքական և հոգևոր-մշակութային գործիչ, մտավորական ու գրող։
Նրա նախաձեռնությամբ ստեղծվել է գավառի հայության հարստահարությունները քննող հանձնաժողով, որի կազմած տեղեկագիրը Ազգային ժողովը 1872 թվականին ներկայացրել է Բ. Դռանը։ Այդ գործունեությունը հարուցել է թուրքական կառավարության և Կ. Պոլսի հայ մեծահարուստների դժգոհությունը, որոնց գործադրած սադրանքների պատճառով Խրիմյանը 1873 թվականի օգոստոսին հրաժարվել է պատրիարքությունից։
Իբրև 1878 թվականի Բեռլինի վեհաժողովի հայկական պատվիրակության ղեկավար նախապես այցելել է եվրոպական մեծ տերությունների (Իտալիա, Ֆրանսիա, Անգլիա, Գերմանիա) պետական պաշտոնյաներին, պատրիարքարանի կազմած տեղեկագիրը ներկայացրել Բեռլինի վեհաժողովին՝ հույս ունենալով դիվանագիտական ճանապարհով լուծել Հայկական հարցը։
Հիասթափված նրա արդյունքներից՝ շրջադարձ է կատարել դեպի ազգային-ազատագրական պայքարը։
Մոլիերը 1639 թվականին ավարտել է Կլերմոնի ճիզվիտական քոլեջը։ 1643 թվականին, Մոլիեր կեղծանվամբ, մի քանի դերասանների հետ ստեղծել է «Փայլուն թատրոնը»։ 1645-1658 թվականներին խաղընկերների հետ շրջագայել է Ֆրանսիայի գավառներում։ Թատերախմբի համար գրել է փոքրածավալ ուրախ կատակերգություններ և ֆարսեր («Ճարպիկը կամ խոչընդոտները», 1663 թվական, «Սիրային անախորժություններ», 1663 թվական), որոնց սյուժեները փոխառված են իտալական պիեսներից։
Մոլիերը, հենվելով ֆրանսիական ժողովրդական թատրոնի ավանդույթների և Վերածննդի մարդասիրական գաղափարների վրա, օգտագործելով կլասիցիզմի փորձը, ստեղծել է նոր տիպի՝ սոցիալ-կենցաղային կատակերգության ժանրը։ Նա իր կատակերգություններով («Ծիծաղելի սեթևեթուհիները», 1660 թվական, «Տղամարդկանց դպրոցը», 1661 թվական) արտահայտել է գեղարվեստական նոր սկզբունքներ՝ իրականության ճշմարտացի պատկերում, կերպարների անհատականացում։ «Կանանց դպրոցի քննադատությունը» (1663 թվական) և «Վերսալյան էքսպրոմտ» (1682 թվական) պիեսներում հաստատել է իր գեղագիտական ըմբռնումները։
Մոլիերի տաղանդն ավելի վառ արտահայտվել է «Տարտյուֆ» (1669 թվական), «Դոն Ժուան» (1683 թվական) կատակերգություններում, որտեղ ծաղրել է բարեպաշտության և առաքինության դիմակի տակ թաքնված հասարակության երկերեսանիությունը, ազնվականության հոգևոր սնանկացումն ու անբարոյականությունը։ Մոլիերի ազատախոհական գաղափարախոսության, ազնվականական իշխող խավի սպանիչ քննադատության համար երկար ժամանակ արգելվել են «Տարտյուֆի» և «Դոն Ժուանի» բեմադրությունները։
«Միզանտրոպ» (1667 թվական) կատակերգության մեջ Մոլիերն անխնա քննադատել է իշխող խավի արատները, մերկացրել չարիքի արմատները։ Նրա վճռականությունը և անհաշտվողականությունն արտահայտվել են հատկապես հասարակ մարդկանց՝ գործունյա, խելացի, կենսուրախ սպասավորների և սպասուհիների կերպարներում («Ժլատը», 1668 թվական, «Քաղքենին ազնվական», 1671 թվական, «Երևակայական հիվանդ», 1674 թվական)։
Մոլիերի պիեսներում իրականության երգիծական պատկերման գույները խիստ չափազանցված և խտացված են։ Նա ֆրանսիական կատակերգությունը բարձրացրել է դասական արվեստի մակարդակի՝ պահպանելով նրա օրգանական կապը ժողովրդական ֆարսի («Սկապենի արարքները», 1676 թվական) հետ։ Մեծ է Մոլիերի պատմական դերը ֆրանսիական կատակերգության հետագա զարգացման մեջ՝ Ժան-Ֆրանսուա Ռենյարից մինչև Պիեռ Օգյուստեն Բոմարշե։ Մոլիերի ստեղծագործությունն ազդել է նաև հայ գրողների (Խորեն Գալֆայան, Նիկողայոս Փուղինյան, Գաբրիել Սունդուկյան, Հակոբ Պարոնյան) վրա։ XIX դարից հայ թատրոնում բեմադրվել են Մոլիերի պիեսները՝ «Դոն Ժուան», «Երևակայական հիվանդ», «Տարտյուֆ», «Քաղքենին ազնվական», «Սկապենի արարքները», «Ժորժ Դանդեն», «Բռնի ամուսնություն», «Ագահը» և այլն։Նրա ստեղծագործություններից առավել հայտնի են Տարտյուֆ (1664-1669), «Դոն Ժուան» (ֆր.՝ Don Juan, ou Le festin de pierre, 1665), «Մարդատյացը»
Թարգմանիչ վարդապետների հիշատակը Հայ եկեղեցին տոնում է տարին երկու անգամ: Առաջինը կոչվում է «Տոն սրբոց թարգմանչացն մերոց Սահակայ և Մեսրովբայ»: Երկրորդը կոչվում է «Տոն մեր սուրբ թարգմանիչ վարդապետների՝ Սահակի և Մեսրոպ Մաշտոցի, և նրանց սուրբ աշակերտների՝ Եղիշե Պատմիչի, Մովսես Քերթողի, Դավիթ Անհաղթ փիլիսոփայի, Գրիգոր Նարեկացու և Ներսես Կլայեցու»: Ս. Մեսրոպն առաջին անգամ թարգմանում է Ս. Գրքի հետևյալ տողը. «Ճանաչել զիմաստութիւն և զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ», որը վերցրել էր Սողոմոնի «Առակաց» գրքից: Ահա սա էր, որ եղավ առաջին հայատառ նախադասությունը՝ գրված հայ ուսուցչի ձեռքով: Սահակ Պարթևի և Մեսրոպ Մաշտոցի բազմաթիվ աշակերտներ հմտացան թարգմանական գործի մեջ: Նրանք ասորերենից և հունարենից թարգմանեցին Աստվածաշունչը, իսկ Սահակ Պարթևն ու Մեսրոպ Մաշտոցը այն խմբագրեցին: Աստվածաշնչի թարգմանությունը այնքան կատարյալ էր, որ մինչ այսօր համարվում է«Թարգմանությունների թագուհի»: Քանի որ հույն ու ասորի պատմիչների, փիլիսոփաների ու բնագետների բազմաթիվ աշխատությունների բնագրեր չեն պահպանվել իրենց լեզուներով, այդ իսկ պատճառով հունարենից ու ասորերենից կատարված հայերեն թարգմանությունները այսօր բնագրի արժեք ունեն:
There are many humanitarian in the history of the world. Out of the blue, Mother Teresa stood in that crowd of people. She is a lady of great caliber who spends her whole life serving the poor and needy people. Although she was not an Indian still she came to India to help its people. Above all, in this essay on Mother Teresa, we are going to discuss the various aspects of her life.
Mother Teresa was not his actual name but after becoming a nun she received this name from the church after the name of St. Teresa. By birth, she was a Christian and a great believer of God. And due to this reason, she chooses to become a Nun
Since she was born in a Catholic Christian family she was a great believer of God and humanity. Although she spends most of her life in the church she never imagines herself to be a nun one day. When she visited Kolkata (Calcutta), India after completing her work in Dublin her life completely changed. For 15 consecutive years, she enjoyed teaching children.
Along with, teaching school children she worked hard to teach the poor kids of that area. She started her journey of humanity by opening an open-air school where she started teaching poor children. For years she worked alone without any funds but still continues to teach students
Corruption refers to a form of criminal activity or dishonesty. It refers to an evil act by an individual or a group. Most noteworthy, this act compromises the rights and privileges of others. Furthermore, Corruption primarily includes activities like bribery or embezzlement. However, Corruption can take place in many ways. Most probably, people in positions of authority are susceptible to Corruption. Corruption certainly reflects greedy and selfish behavior.
First of all, Bribery is the most common method of Corruption. Bribery involves the improper use of favours and gifts in exchange for personal gain. Furthermore, the types of favours are diverse. Above all, the favours include money, gifts, company shares, sexual favours, employment, entertainment, and political benefits. Also, personal gain can be – giving preferential treatment and overlooking crime.
Embezzlement refers to the act of withholding assets for the purpose of theft. Furthermore, it takes place by one or more individuals who were entrusted with these assets. Above all, embezzlement is a type of financial fraud.
The graft is a global form of Corruption. Most noteworthy, it refers to the illegal use of a politician’s authority for personal gain. Furthermore, a popular way for the graft is misdirecting public funds for the benefit of politicians.
Extortion is another major method of Corruption. It means to obtain property, money or services illegally. Above all, this obtainment takes place by coercing individuals or organizations. Hence, Extortion is quite similar to blackmail.
Favouritism and nepotism is quite an old form of Corruption still in usage. This refers to a person favouring one’s own relatives and friends to jobs. This is certainly a very unfair practice. This is because many deserving candidates fail to get jobs.
Abuse of discretion is another method of Corruption. Here, a person misuses one’s power and authority. An example can be a judge unjustly dismissing a criminal’s case.
Finally, influence peddling is the last method here. This refers to illegally using one’s influence with the government or other authorized individuals. Furthermore, it takes place in order to obtain preferential treatment or favour.
Արման Խլղաթյան 